حسن كرد ، سرگروه تيم ملي در مسابقات جهاني 1970 صوفيه نخستين فردي بود كه با وي همكلام شديم. مردي كه مطبوعات دهه 40 به وي سلطان بي‌گفتگوي واليبال ايران، آتشفشان خفته و ... لقب داده بودند. حسن كرد مي‌گويد: در مسابقات جهاني 1970 تيم ايران كه سوم آسيا بود به جاي كره جنوبي راهي صوفيه شد، شب اول مسابقات با پيكار ايران و يوگسلاوي تيم هشتم جهان بود، مسابقه ما به طور زنده در سراسر اروپا پخش شد. ما خيلي خوب ظاهر شديم ولي در «ست» پنجم كم آورديم.

اما فرداي آن مسابقه روزنامه‌هاي بلغاري و اروپايي در باب تيم ايران قلمفرسايي كردند و نوشتند كه باور نمي‌كنيم يك تيم آسيايي اينقدر عالي بازي كند. متاسفانه مينيسك زانويم آسيب ديد و نتوانستم تيم ملي را تا آخر مسابقات همراهي كنم.

كرد درباره تيم ملي كنوني ايران مي‌گويد: متاسفانه هيچ شناختي از بازيكنان فعلي ندارم چون به قول معروف گندم خورديم و از بهشت بيرون شديم. من حتي در تلويزيون هم مسابقات واليبال را تماشا نمي‌كنم ولي اميدوارم بچه‌ها موفق شوند.

حسين معدني ، كاپيتان و پاسور تيم ملي در مسابقات جهاني 98 در ژاپن نيز مي‌گويد: تيم ايران به دليل حضور جواناني چون بهنام محمودي، محمد تركاشوند، پيمان اكبري و امير حسيني يك تيم طلايي به حساب مي‌آمد كه با حضور در مسابقات جهاني استارت حرفه‌اي شدن را زد و در بازي با آرژانتين آگوستا رئيس وقت فدراسيون جهاني از بهنام محمودي تعريف كرد.قوانين تازه عوض شده بود و ما با تيم‌هاي بزرگ دنيا فاصله داشتيم.

سرمربي كنوني تيم ملي مي‌افزايد: در حال حاضر از لحاظ ميانگين قد ي بالاتر آمده‌ايم، باشگاه‌هاي ما حرفه‌اي‌تر شده‌اند، در آن زمان ما هفته‌اي 3 روز تمرين مي‌كرديم اما اكنون هر روز 7ـ6 ساعت تمرين مي‌كنيم. ورزشكاران وقت مي‌گذارند و نگاه حرفه‌اي به ورزش واليبال دارند.

معدني درباره پيش‌بيني نتيجه در مسابقات جهاني ايتاليا كه از روز دوم مهرماه آغاز خواهد شد، مي‌گويد: هر چند كه قرعه بهتري به ما اصابت كرده است، اما مسابقات آساني نخواهد بود. ايتاليا در مقايسه با گذشته ضعيف‌تر شده، اما ميزبان مسابقات است. مصر قهرمان آفريقاست و ژاپن هم قهرمان آسيا، ما با تمام قوا تمرين كرده‌‌ايم و با تمام قوا نيز خواهيم جنگيد و حتي اگر مسابقه اول با مصر را ببريم و صعودمان حتمي شود، باز هم با قدرت به مسابقات جهاني ادامه خواهيم داد.

پيمان اكبري ‌، سرگروه تيم ملي در مسابقات جهاني 2002 در ژاپن نيز مي‌گويد: آن زمان ارتباط كنوني را نداشتيم. سيستم واليبال دنيا گم شده، ما هم براساس واليبال مدرن براي آمادگي جسماني و كارهاي تاكتيكي تلاش مي‌كنيم. در سال 2002 با اين كه با ايتاليا، آرژانتين و ونزوئلا همگروه بوديم، مردانه مبارزه كرديم تا جايي كه رئيس‌جمهور وقت كشورمان گفت: «واليبال، مردم ايران را خوشحال كرد.»

اكبري اضافه مي‌كند: در‌ آن سال ما فقط 8 ـ7 نفر بازيكن خوب داشتيم كه دوراني طلايي را سپري مي‌كردند؛ اما الان تيم يكدست‌تري داريم كه مي‌توانند مصر و ژاپن را شكست بدهند، بخصوص كه مسابقات در يك كشور بيطرف برگزار مي‌شود، فدراسيون بخوبي از اين تيم حمايت كرد و كادر فني خوبي هم بالاي سر تيم است.

عليرضا نادي ، كاپيتان حال حاضر تيم ملي واليبال نيز مي‌گويد: من 4 سال پيش نيز در مسابقات جهاني ژاپن حضور داشتم. آن دوره ما در گروهي دشوار قرار گرفتيم و عملا هيچ شانسي نداشتيم؛ اما موفق شديم جلوي بازيكنان بزرگ دنيا بازي كنيم و كلاس خوبي براي ما بود. در آن دوران نسل طلايي واليبال ايران مي‌درخشيدند؛ اما تيم كنوني يكدست‌تر است و حاشيه ندارد. نفرات ما در عين جواني، تجارب ارزنده‌اي كسب كردند و 12 بازيكن نزديك به هم داريم كه مي‌توانند جاي همديگر را بدرستي پر كنند.

نادي مي‌افزايد: اين كه فكر كنيم مصر و ژاپن تيم‌هاي آساني هستند، اشتباه است. اگر اين تيم‌ها را دست‌كم بگيريم، صعود دشوار و حتي غيرممكن خواهد شد. ما بايد بهترين بازي‌هاي خودمان را ارائه بدهيم تا پيروز شويم. مصر حريفي دندان‌گرد است و ژاپن هم كه تيمش را مخفي كرده است. بنابراين بايد حواس همه ما جمع باشد.

نادي در مورد شايعه كنار‌ه‌گيري‌اش از تيم ملي مي‌گويد: اگر در گوانگجو روي سكو برويم، جايم را به جوانترها خواهم داد و تنها در سطح باشگاهي به فعاليتم براي سه، چهار سال ادامه خواهم داد.